مسئولیت حضرت عباس(ع) در سقّا بودن و یا آب‌رسانی به کاروان، منحصر به روز عاشورا نبود، بلکه گزارش‌های منابع تاریخی شیعه و اهل‌سنّت حاکی از آن است که یکی از مسئولیت‌های حضرت عباس(ع) در کاروان امام حسین(ع) (و احتمالاً در تمام طول مسیر)، یافتن و رساندن آب بود؛ این‌گونه بود که از ایشان با عنوان «ابا‌ قربة»(پدر ظرف آب) نیز یاد شده است.[1]
در همین راستا ایشان مأموریت‌های دشواری را انجام دادند:
عبیدالله بن زیاد در روز هفتم محرم نامه‌ای به عمر بن سعد نوشته و دستور داد تا شرایط را برای کاروان امام حسین(ع) دشوارتر کرده و مسیر دست‌یابی آنان به آب را ببندد.
عمر بن سعد، عمرو بن حجاج را با پانصد سوار به کنار نهر فرات فرستاد تا مانع دستیابی امام(ع) و همراهانشان به آب شوند. این حادثه سه روز قبل از عاشورا رخ داده است.[2]
با دشوارتر شدن شرایط، امام حسین(ع) از برادرشان عباس(ع) خواستند که به همراه بیست نفر از پیادگان و سی نفر سواره برای آوردن آب بروند. آنان با برداشتن مشک‌ها به سمت فرات رفته و با دشمن درگیر شدند و مشک‌ها را پر نموده و بازگشتند.[3]
از این گزارش‌ها می‌توان نتیجه گرفت که حضرت عباس(ع) قبل از روز عاشورا تلاش‌های موفقی در راستای انجام مأموریت خود داشته و در حد توان، آب را برای کاروانیان فراهم نموده، اما در آخرین مرحله و در روز عاشورا با تمام تلاشی که انجام داد، موفق به رساندن آب به خیمه‌های اباعبدالله(ع) نشد و در مسیر بازگشت به شهادت رسید.[4]
 

---