با جست‌وجو در منابع حدیثی، چنین روایتی را نیافتیم که تنها افراد بی‌حجاب را از دایره شمول شفاعت اهل‌بیت(ع) خارج نماید. با این حال، برخی احادیث، با سندی معتبر وجود دارد که به صورت کلی، شیعیان را از ارتکاب هر گناهی (و نه تنها بدحجابی) بازداشته و اعلام می‌کند که با امید و اعتماد به شفاعت اهل‌بیت(ع) خود را به گناهان آلوده نسازید.
عبداللَّه بن سعید أسدى می‌گوید: به امام صادق(ع)‏ عرض کردم: مردى مسلمان با کنیز برادرش زنا کرده، توبه آن چیست؟ فرمود آن است که اولاً: نزد برادرش رفته و او را خبر سازد و از او بخواهد که وى را حلال کند. و ثانیاً: دیگر اقدام به چنین کار زشتی نکند. می‌گوید: عرض کردم: اگر برادرش او را نبخشید و بر او حلال نکرد، چه؟ فرمود: در روز محشر هم زناکار و هم خائن محشور خواهد شد. عرض کردم: آیا سرانجامش آتش [دوزخ] است؟ امام در جواب این پرسش از پاسخ صریح خودداری کرد و فرمود: [حتی اگر] شفاعت پیامبر خدا(ص) و ما اهل‌بیت(ع) گناهان شما را بپوشاند، ولى اى شیعیان! با اعتماد به شفاعت ما کارهای زشت و گناه را تکرار نکنید؛ چرا که به خدا سوگند کسى که چنین رفتاری داشته باشد، شفاعت ما به او نمی‌رسد، مگر پس از آن‌که درد و سختی عذاب به او رسیده و هول و هراس جهنّم را ببیند.[1]
پس شایسته یک شیعه نیست که خود را رهرو امام معصومش بداند، ولی طبق خواست و رضایت او عمل ننماید. ضمن این‌که اگرچه صرفاً با نگاه به ظاهر نمی‌توان نسبت به درون افراد قضاوت نمود، ولی حداقل می‌توان گفت ظاهر افراد تا اندازه‌ای آینه باطن آنها خواهد بود و در همین راستا شیخ بهایی می‌گوید:
حال متکلم از کلامش پیداست          از کوزه همان برون تراود که در اوست
 

---