صفاتى که به خداى متعال نسبت داده می‌شود، یا مفاهیمى است که از ذات الهى با توجه به نوعى از کمال وجودى انتزاع می‌شود؛ مانند علم، قدرت و حیات، یا مفاهیمى است که عقل از مقایسه‌ی بین ذات الهى و مخلوقاتش با توجه به نوعى رابطه‌ی وجودى انتزاع می‌کند؛ مانند خالقیت و ربوبیت. دسته‌ی اول را صفات ذاتیه و دسته‌ی دوم را صفات فعلیه می‌نامند.[1]

«غفّار» از صفات فعلی خداوند است، نه صفات ذاتی. بنابراین:

 اولاً: با توجه به ساختار وجودی انسان و فرآیند خلقت که در راستای آزمونی بزرگ بود، فقدان گناه برای تمام انسان‌ها تصور پذیر نیست؛ علاوه بر این، وجود غفران به معنای چشم‌پوشی است و حتی افرادی که گناه‌کار نیستند، ممکن است دارای کوتاهی و قصور باشند، مثلاً میان خوب و خوب‌تر گاهی خوب را بر‌گزینند و خدا می‌تواند به جهت قصور و کوتاهی آنان را مؤاخذه کند، یا ببخشد و چشم‌پوشی کند که در این صورت نیز ویژگی غفّار بودن او حاصل خواهد شد.

ثانیاً: بر فرض آن‌که گناه و ترک اولایی رخ ندهد و صفت غفّاریّت به منصه ظهور نرسد؛ در این صورت نیز مشکلی ایجاد نمی‌شود؛ زیرا همان‌گونه که گفته شد، غفاریت از صفات فعلیه خداوند است.

[1]. ر. ک: (فرق صفات ذات و صفات فعل)، 84409.