ادغام در علم تجوید؛ به معنای مخلوط کردن دو حرف در یکدیگر است به گونه‌ای که عملاً تبدیل به یک حرف مشدّد شود.[1]
در همین راستا بخشی از بحث ادغام، مربوط به حرف نون یا تنوین آخر کلمه می‌باشد که باید با حرف اول کلمه بعدی خود ادغام شود.
در مواجهه با حروف(یرملون)، هنگامی که نون یا تنوین در حروف «یاء»، «میم»، «واو» و «نون»، ادغام شود، همراه با غنّه خواهد بود یعنی حرف ادغام شده از بینی خارج شده و با کشش ادا می­شود، ولی اگر نون و یا تنوین در حروف «راء» یا «لام» ادغام شود، بدون غنّه ادا می‌شود.[2]
بنابر این، عبارتی مانند «مَنْ مَعَهُ»[3] دارای ادغام با غنّه و آیه‌ای چون«مَنْ لَا یُؤْمِنُ بِهِ»[4] دارای ادغام بدون غنّه است.

---