حضرت داوود(ع)  یکی از پیامبرانی است که بر اساس گزارش‌ها بیشتر ایام را در حال روزه بود، در برخی منابع روایی و تاریخی از شیوه روزه‌گرفتن ایشان با عنوان «صوم داوود» و یا «صیام داوود» یاد شده و توصیه شده است تا مسلمانان نیز با همین شیوه روزه بگیرند.

عبدالله بن عمرو بن عاص روزها روزه می‌گرفت و شب‌ها نمی‌خوابید. پدرش نزد رسول خدا(ص) از این وضعیت شکایت نمود. رسول خدا(ص) به وی فرمود: سه روز از هر ماه را روزه بگیر که (ثواب) تمام سال را دارد. عبدالله گفت: قدرت من بیشتر از این مقدار است. سرانجام پیامبر(ص) به ایشان فرمود: روزه‌ای برتر از روزه حضرت داوود(ع) وجود ندارد.[1]

در این شیوه از روزه، انسان به صورت مستمر روزه نگرفته، بلکه میان آنها فاصله می‌اندازد، اما منابع روایی در نوع زمان‌بندی این روزه، گزارش‌های متفاوتی دارند:

1. دو روز در میان؛ به این معنا که دو روز پشت سر هم روزه گرفته شده و یک روز افطار شود. امام باقر(ع) فرمود: پیامبر(ص) دو روز روزه ‌گرفته و یک روز را روزه نمی‌گرفت که روش روزه گرفتن حضرت داوود(ع) بود. اما بعدها ایشان یک روز روزه ‌گرفته و یک روز را روزه نمی‌گرفت.[2]
2. یک روز در میان؛ به این معنا که یک روز را روزه ‏‌گرفته و روز دیگر را افطار کند. امام صادق‌(ع) فرمود: رسول خدا(ص) مدتی چندان روزه می‌گرفت که مردم گفتند او دیگر روزی را افطار نمی‏کند، و چندان افطار کرد که مردم گفتند او روزه(مستحبی) را ترک کرده است، سپس مانند داوود(ع) یک روز را روزه می‏گرفت و روز بعد را روزه نمی‏گرفت‏.[3]

با توجه به وجود روایاتی در زمینه این نوع از روزه، در برخی از کتاب‌های فقهی نیز احکامی برای آن بیان شده است، مانند این‌که اگر کسی نذر کند یک ماه روزه حضرت داوود(ع) را بگیرد، باید یک در میان روزه بگیرد و چنانچه از روی عمد به غیر از آن عمل نماید، مثلاً پی درپی روزه بگیرد، کفایت نمی‌کند و باید روزه خود را دوباره از سر گیرد.[4] برخی معتقدند در این صورت باید کفاره تخلف از نذر را نیز بپردازد؛ زیرا وی نذر کرده بود که افطار نماید، ولی روزه گرفت.[5] اما اگر افطار وی از روی اضطرار باشد، نیازی به از سر گرفتن نیست.[6]

به هر حال در استحباب این نوع از روزه تردیدی نیست.[7]

[1]. ابن عبدالبر، یوسف بن عبد الله‏، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، تحقیق، البجاوی، علی محمد، ج 3، ص 957، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، 1412ق.

[2]. عده‌ای از علماء، الأصول الستة عشر، محقق، مصحح، محمودی، ضیاء الدین، جلیلی، نعمت الله، غلامعلی، مهدی، ص 33، قم، مؤسسة دار الحدیث الثقافیة، چاپ اول، 1423ق.

[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 4، ص 89، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[4]. ابو الصلاح حلبی، تقی الدین بن نجم الدین، الکافی فی الفقه، محقق، مصحح، استادی‌، رضا، ص 185، کتابخانه عمومی امام امیر المؤمنین(ع)، اصفهان، چاپ اول، 1403ق.

[5]. ابن ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، محقق، مصحح، موسوی، حسن بن احمد، ابن مسیح، ابو الحسن، ج 1، ص 417، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1410ق.

[6]. الکافی فی الفقه، ص 185.

[7]. هاشمی شاهرودی، سید محمود، جمعی از محققان، معجم فقه الجواهر، ج 4، ص 303، بیروت، الغدیر للطباعة و النشر و التوزیع‌، چاپ اول،  1417ق.