1. بر اساس روایتی از امام صادق(ع) که در برخی منابع قابل استناد وجود دارد، حضرتشان به خواندن دعایی توصیه فرمود که هر کس چهل صبح آن‌را بخواند از یاران امام مهدی(عج) به شمار خواهد آمد و اگر قبل از ظهور، وفات یابد، خداوند او را از قبرش خارج کرده و به ازای هر کلمه از این دعا، هزار پاداش به او داده و هزار گناهش را هم خواهد بخشید:

«مَنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِهَذَا الْعَهْدِ کَانَ مِنْ أَنْصَارِ قَائِمِنَا ع فَإِنْ مَاتَ قَبْلَهُ أَخْرَجَهُ اللَّهُ تَعَالَی مِنْ قَبْرِهِ وَ أَعْطَاهُ اللَّهُ بِکُلِّ کَلِمَةٍ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَیِّئَة».^[1]

این دعا که امروزه به «دعای عهد» شهرت دارد، باید هنگام بامداد خواند. و طبیعی است که بهترین زمان خواندن آن بعد از اقامه‌ی نماز صبح خواهد بود.

گفتنی است؛ اگرچه به چندین ساعت ابتدایی بعد از طلوع آفتاب نیز عرفا صبح می‌گویند؛ اما از لحاظ فقهی، صبح از طلوع فجر صادق تا طلوع خورشید است.

در ضمن از ظاهر روایت برداشت می‌شود که این دعا را باید 40 روز پیاپی خواند، اگرچه در روایت به آن تصریح نشده است.

2. اما این‌که چرا در خواندن آن کوتاهی می‌شود؟ باید گفت: اگر منظورتان کوتاهی متولیان امور مذهبی و فرهنگی است که چرا این دعا را مانند دعای کمیل، توسل، ندبه به صورت عمومی اجرا نمی‌کنند، در پاسخ باید گفت؛ جز چند دعای مخصوص، مانند دعا در نماز باران، توصیه‌ای به انجام همگانی تمام دعاها و عبادات وجود ندارد و با توجه به اشتغالات دنیای کنونی، چندان فرصتی هم برای شرکت عمومی مردم در همه دعاها فراهم نیست، علاوه بر آن‌که این دعا در برخی مساجد و محافل دینی و شبکه‌های مذهبی خوانده و پخش می‌شود.

از این‌رو، هر فرد دین‌داری باید اوقات خود را چنان تنظیم کند که علاوه بر شرکت در اجتماعات عبادی، فرصتی را نیز برای تفکر و خلوت با پروردگارش قرار دهد و با توجه به جاذبه موجود در عبادات گوناگون و ممکن نبودن انجام همه آنها، برخی از آنها که با سلیقه‌اش نزدیک‌تر است و می‌تواند ارتباط بهتری با آن برقرار کند را برگزیند و خود را به خداوند و دوستانش نزدیک کند.[2]

[1]. ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، محقق، مصحح، قیومی اصفهانی، جواد، ص 663، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1419ق.

[2]. ر. ک: «حضور قلب در مستحباتی مانند زیارت عاشورا»؛ «دعای آشکار یا پنهانی».