درباره حکم زنا، آیاتی در قرآن وجود دارد:
1. «الزَّانِیَةُ وَ الزَّانىِ فَاجْلِدُواْ کلُ‏َّ وَاحِدٍ مِّنهْمَا مِاْئَةَ جَلْدَةٍ...»؛[1] در این آیه تصریح به زن و مرد زنا کار شده است و قطعاً حکم هر دو طرف را شامل می‌شود. همچنین از ظاهر آیه به دست می‌آید که این حکم، هم زنای محصنه و هم زنای غیر محصنه را شامل می‌شود.
2. «وَ اللَّاتىِ یَأْتِینَ الْفَاحِشَةَ مِن نِّسَائکُمْ فَاسْتَشهْدُواْ عَلَیْهِنَّ أَرْبَعَةً مِّنکُمْ  فَإِن شهَدُواْ فَأَمْسِکُوهُنَّ فىِ الْبُیُوتِ حَتىَ‏ یَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ یجَعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِیلًا».[2]
از قید «اللَّاتىِ» به دست می‌آید که این حکم مخصوص زنان است. کلمه «الْفَاحِشَةَ» نیز بر موارد بسیاری از گناهان صدق می‌کند، اما با توجه به قید «مِن نِّسَائکُمْ» همه موارد از دلالت آن خارج می‌شوند جز زنا و عمل سحق، که البته بیشتر مفسران این کلمه در این آیه را دلالت کننده بر زنا می‌دانند.[3] در این آیه دو حکم برای زناکار بیان شده است:
الف. «فَأَمْسِکُوهُنَّ فىِ الْبُیُوتِ حَتىَ‏ یَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ» که دلالت بر حبس ابد دارد. البته این حبس باید در خانه باشد. 
ب. «حَتَّی یجَعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِیلًا» از این تعبیر استفاده مى‏شود که این حکم، یک حکم موقت بوده، و از همان آغاز اعلام شده است که در آینده (پس از آماده شدن محیط و افکار) حکم جدیدى در باره آنها نازل خواهد شد، و در آن موقع زنانى که مشمول این قانون شده‏اند، و هنوز در قید حیات هستند، طبعاً از زندان آزاد خواهند شد، و مجازات دیگرى نیز در مورد آنها عملى نخواهد گردید، آزادى آنها از زندان بخاطر الغاى حکم سابق است، و اما عدم اجراى مجازات جدید در باره آنها بخاطر این است که قانون مجازات شامل مواردى که قبل از آمدن قانون انجام یافته نمى‏گردد، و به این ترتیب قانون آینده هرچه باشد راهى براى نجات این زندانیان است، ولى البته این قانون جدید شامل حال تمام کسانى که در آینده مرتکب مى‏شوند خواهد بود.[4]
 3. «وَ اللَّذَانِ یَأْتِیَانِهَا مِنکُمْ فَآذُوهُمَا فَإِن تَابَا وَ أَصْلَحَا فَأَعْرِضُواْ عَنْهُمَا  إِنَّ اللَّهَ کَانَ تَوَّابًا رَّحِیمًا».[5]
برخی از مفسران این آیه را متمم آیه قبل می‌دانند.[6] برخی آیه قبل را در مورد زنای محصنه و این آیه را در مورد زنای غیر محصنه می‌دانند.[7]  همچنین مفسران در مورد مصداق برای «فَآذُوهُمَا» و نوع اذیت، مواردی را ذکر کرده‌اند: برخی توبیخ زبانی را مصداق مورد نظر آیه می‌دانند.[8] برخی توبیخ زبانی به همراه تنبیه بدنی را ذکر کرده‌اند.[9]
اما در مورد چگونگی سازگاری این آیات اقوالی وجود دارد که دو مورد را در اینجا ذکر می‌کنیم:
1. قول مشهور در مورد این آیات این است که آیات 15 و 16 نساء توسط آیه 2 سوره نور نسخ شده‌اند و از اواخر عمر پیامبر(ص) به همین حکم سوره نور عمل می‌شده است. بنابر این، قسمت «یجَعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِیلًا»[10] بر نسخ شدن این حکم در آینده دلالت دارد.[11] همچنین برخی از روایات نیز بر اثبات این نسخ دلالت دارند[12] که البته سند محکمی برای آنان ذکر نشده است.
2. نظریه دیگری نیز در اینجا وجود دارد که  آیه 15 سوره نساء هرگز نسخ نشده است؛ زیرا نسخ در مورد احکامى است که از آغاز به صورت مطلق گفته شود، نه به صورت موقت و محدود، در حالى‌که آیه فوق حکم «حبس در خانه» را به عنوان یک حکم محدود و موقت ذکر کرده است و  به همین جهت گفته: «حَتّی یجَعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِیلًا » و این تعبیر اشاره به موقت بودن این حکم دارد، نه این‌که بگوید نسخی در آینده خواهد آمد که این بیان با اصل معنای نسخ منافات دارد؛ لذا اگر مشاهده مى‏کنیم که در پاره‏اى از روایات تصریح شده، که آیه فوق به وسیله احکامى دیگر، نسخ گردیده است، منظور از آن، نسخ اصطلاحى نیست، زیرا نسخ در زبان روایات به هر گونه تقیید و تخصیص حکم گفته مى‏شود.[13]
در انتها باید متذکر شویم که آیه 2 سوره نور نیز تمام حکم در مسئله زنا را نگفته، بلکه تنها قسمتی از آن‌را بیان کرده است؛ زیرا در فقه اسلامی برای زن زناکار در زنای محصنه حکم سنگسار نیز وجود دارد که نشانگر آن است حکم این آیه تنها حکم موجود در مورد زن زناکار محصنه نیست.

---