در مباحث منطق و فلسفه بیان شده است که بین مرحله‌ی اثبات و مرحله‌ی ثبوت تفاوت وجود دارد؛ مرحله‌ی ثبوت مربوط به وجود خارجی و وجود فی‌نفسه شیء است، اما مرحله‌ی اثبات، مربوط به عالم ذهن و حصول علم است؛ و از این جهت واسطه‌ی در ثبوت با واسطه‌ی در اثبات تفاوت دارد. واسطه‌ی در ثبوت همان علت وجود و تحقق یک چیز است، اما واسطه‌ی در اثبات، علت علم و آگاهی به آن چیز است. بنابراین بهره بردن از ممکن الوجود، در اثبات واجب الوجود، به این معنا است که ذهن برای این‌که علم و آگاهی به وجود واجب پیدا کند، از راه علم به ممکن به آن دست می‌یابد. و گرنه وجود خارجی و واقعی واجب الوجود منوط به ممکن الوجود نیست؛ زیرا وجود واجب الوجود علت ندارد؛ از این‌رو براهینی که برای اثبات واجب الوجود بیان می‌شود هیچ‌کدام برهان لِمّی یعنی برهان از علت به معلول نیست.[1]

---