" آشامیدن شراب حرام و در بعضى از اخبار بزرگ‌ترین گناه شمرده شده است و اگر کسى آن‌را حلال بداند، در صورتى که ملتفت باشد که لازمه‌ی حلال دانستن آن، تکذیب خدا و پیامبر(ص)می‌‏باشد کافر است. از حضرت امام جعفر صادق(ع) روایت شده است: شراب ریشه‌ی بدی‌ها و منشأ گناهان است؛ کسى که شراب می‌‏خورد، عقل خود را از دست می‌‏دهد و در آن موقع خدا را نمی‌‏شناسد؛ از هیچ گناهى باک ندارد و احترام هیچ‌کس را نگه نمی‌‏دارد؛ حقّ خویشان نزدیک را رعایت نمی‌‏کند و از زشتی‌هاى آشکار رو نمی‌‏گرداند و روح ایمان و خدا شناسى از بدن او بیرون می‌‏رود و روح ناقص خبیثى که از رحمت خدا دور است در او می‌‏ماند و خدا و فرشتگان و پیغمبران و مؤمنان، او را لعنت می‌‏کنند و تا چهل روز نماز او قبول نمی‌‏شود و روز قیامت روى او سیاه است و زبان از دهانش بیرون می‌‏آید و آب دهان او به سینه‌‏اش می‌‏ریزد و فریاد تشنگى او بلند است".[1]‏

البته گفتنى است عدم قبول نماز به معناى عدم صحت نماز نیست و منظور از عدم قبول، محرومیت از درجات بهشت است. چنین شخصی بعد از حالت مستى باید نمازش را به جا آورد.[2] و اگر بعد از دو ساعت حالت مستی نداشته باشد و بعد از طهارت بدن و لباسش از نجاست شراب، می‌تواند نماز بخواند.

نمایه های مربوط:

  سوال 5206 (سایت: 5605)  توبه از مصرف الکل.

سؤال 3192 (سایت: 3444)  توبه از گناه.

سؤال 3704 (سایت: 3955)  توبه از گناه و محبوب خدا شدن.