«خَرابات» در لغت جمع «خرابه» به معناى شراب‌خانه، میخانه، میکده و ویرانه‌ها است. و در اصطلاح عرفانی عبارت است از: خراب شدن صفات و عادات نفسانی بشری، و فانى شدن وجود جسمانى. در همین راستا «خراباتی» به کسی می‌گویند که  معارف الهیه بی‌اختیار از او صادر می‌شود. همچنین به چنین کسی «پیر خَرابات‏»، به معنای مرشد و  راهنمای کامل، گفته می‌شود که مرید را به ترک رسوم و عادات نفسانی وا می‌دارد.

پاسخ مرتبط: fa84887