«خَرابات» در لغت جمع «خرابه» به معناى شراب‌خانه، میخانه، میکده و ویرانه‌ها است.[1] و در اصطلاح عرفانی عبارت است از: خراب شدن صفات و عادات نفسانی بشری، و فانى شدن وجود جسمانى.[2] «خراباتی» به کسی می‌گویند که  معارف الهیه بی‌اختیار از او صادر می‌شود.[3] همچنین به چنین کسی «پیر خَرابات‏»، به معنای مرشد و  راهنمای کامل، گفته می‌شود که مرید را به ترک رسوم و عادات نفسانی وا می‌دارد.[4]
 

---