واژۀ «شُکر»، به معنای یاد‌آوری نعمت و اظهار و نشر آن است که «سپاس» را می‌توان معادل فارسی آن دانست.

شکر در برابر نعمت‌ها می‌تواند با زبان، قلب و یا دیگر اعضای بدن انجام شود؛ بر این اساس، حمدِ با زبان، تنها یکی از مصادیق شکر محسوب می‌شود.

از طرفی همانگونه که بنده می‌تواند شکرگزار خدایش باشد، این شکرگزاری می‌تواند از جانب پروردگار نسبت به بنده‌اش نیز انجام شود، با این تفاوت که شکر خدا به معنای پاداش و سپاس است، و از این روست که صفت‌هایی چون «شاکر» و «شکور» در قرآن کریم هم برای پروردگار و هم برای برخی دوستان خدا مورد استفاده قرار گرفته است.