«حدیث» در لغت به معنای سخن، کلام و داستان می‌باشد و آنچه در قرآن کریم از این واژه مورد استفاده قرار گرفته است، ناظر به همین معانی یادشده می‌باشد، اما «حدیث» معنای اصطلاحی دیگری دارد و به کلامی گفته می‌شود که بیانگر قول، فعل یا تقریر و تأیید پیامبر اسلام(ص) و یا یکی از معصومان(ع) باشد که بعد از قرآن کریم، به عنوان دومین منبع دینی شناخته شده و از دو قسمت متن و سند تشکیل می‌شود.

متن حدیث؛ متنی است که بیانگر کلام، فعل و یا تقریر معصوم(ع) باشد، ولی سند حدیث آن چیزی است که به مرور زمان ایجاد می شود؛ زیرا محدثان و راویان، احادیث را برای یکدیگر نقل می‌کردند، نقل این افراد موجب پدید آمدن ضلع دیگری برای حدیث به عنوان سند شد.

اندیشمندان دینی، تقسیم‌بندی‌های فراوانی را برای حدیث در نظر گرفته‌اند:

حدیث صحیح، حدیث ضعیف، حدیث متواتر، حدیث مستفیض و ....

نام‌های دیگری برای حدیث نیز وجود دارد: روایت، نقل و ...