پیش از پادشاهی مادها و قبل از ظهور «زرتشت» – که شواهدی نشانگر پیامبر بودن ایشان وجود دارد - بومیان غیر آریایی ایران، دینی داشتند که «آیین مغان» نامیده می‌شد. کلمۀ «مغ»" (مگوش) در زبان قدیم ایران به معنای خادم بود.

در زبان عربی به «موغوش»، «مجوس» گفته می‌شد و با آنکه امروزه متبادر از این واژه در میان عرب‌زبانان، تنها پیروان دین زرتشت می‌باشد، اما برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که مجوسیان ریشه تاریخی طولانی‌تری داشته و به پیروان ادیان بومی قبل از زرتشت نیز «مجوس» گفته می‌شد. البته امروزه آن ادیان دارای پیروانی نیست.

در اوستا واژۀ مجوس، در شأن معارضان زرتشت استعمال شده است. واژۀ مجوس فقط يک‌بار در قرآن آمده و با توجه به اين‌كه در برابر مشركان و در صف اديان آسمانى قرار گرفته‏ است،  و نیز با توجه به برخی روایات چنين بر مى‌‏آيد كه آنها داراى دين، كتاب و پيامبر بودند و از این رو برخی فقها آنان را - مانند یهودیان و مسیحیان - از اهل کتاب می‌دانند.