امام جعفر صادق(ع) ششمین امام شیعیان است که در سال 80 یا 83 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. پدر بزرگوارشان امام محمد باقر(ع)، و مادر ‌حضرتشان، ام فروه دختر قاسم بن محمد بن ابی‌بکر است. کنیه ایشان «ابو عبدالله» و لقب مشهورشان «صادق» است.

محل سکونت اصلی امام صادق(ع) شهر مدینه بود، اما از آن‌جا که بیشتر شیعیان آن‌حضرت در عراق بودند، ایشان سفرهایی به عراق نیز داشتند. مدت امامت امام صادق(ع) 34 سال بود. وی در این مدت «مکتب جعفری» را پایه‌ریزی نمود و موجب بازسازی و زنده نگاه داشتن شریعت محمدی(ص) گردید.

بخش بزرگی از احادیث و علوم اهل‌بیت(ع) به وسیله این امام گسترش یافته است. ایشان در طول حیات خویش شاگردان زیادی را تربیت و استعداد آنان را در زمینه‌های گوناگون؛ نظیر کلام، فقه، حدیث، تفسیر و ... شکوفا ساخت.

امام صادق(ع) در سال 114هـ.ق به امامت رسید. دوران امامت او مصادف بود با اواخر حكومت امویان و اوایل فرمانروایی عباسیان و در مجموع حضرتشان با هفت فرمانروای اموی و عباسی معاصر بود: هشام بن عبدالملك؛ ولید بن یزید بن عبدالملك؛ یزید بن ولید بن عبدالملك؛ ابراهیم بن ولید بن عبدالملك؛ مروان بن محمد مشهور به مروان حمار؛ سفاح؛ و منصور دوانیقی.

شهادت امام، به اتفاق مورّخان، در 25 شوّال سال 148، در دوران خلافت منصور عباسی و به دستور او اتفاق افتاد و پیکر مقدسشان در قبرستان بقیع و در کنار سه امام دیگر به خاک سپرده شد.

برای دریافت اطلاعات مرتبط با امام جعفر صادق(ع) به پاسخ‌هایی که در ذیل آمده  و نیز سرفصل امام صادق(ع) در پایگاه مراجعه فرمایید.