امام علی بن موسی الرضا(ع) هشتمین امام شیعیان از سلاله‌ی پاک رسول خدا(ص) و هشتمین جانشین پیامبر مکرم اسلام(ص) است. بنابر نظر مشهور مورّخان، آن‌حضرت در یازدهم ذی القعده سال ۱۴۸ هجری، در مدینه منوّره متولد شد. نام مبارکش، علی، کنیه آن‌حضرت، ابو الحسن الثانی و دارای القاب متعددی از جمله؛ رضا، صادق، ‏صابر، فاضل، قرة ‏اعین المؤمنین و... هستند، اما مشهورترین لقب ایشان، «رضا» به معنای «خشنودی» است.

پدر بزرگوار امام رضا، امام موسای کاظم(ع) پیشوای هفتم شیعیان است که در سال ۱۸۳ ﻫ.ق، به دست هارون عباسی به شهادت رسید، و مادر گرامیشان نجمه(تکتم) نام داشت.

امام رضا(ع) در مدینه، پس از شهادت پدر، امامت بر مردم را بر عهده گرفت، و به رسیدگى امور می‌پرداخت، شاگردان پدر را به دور خود جمع کرد و به تدریس و تکمیل حوزه‌ی علمیه‌ی جدش امام صادق(ع) مشغول شد و در این راستا گام‌هاى بزرگ و استوارى برداشت.

مدت امامت حضرت رضا(ع)، حدود ۲۰ سال طول کشید، که ۱۷ سال آن در مدینه و سه سال آخر آن در خراسان گذشت.

در مورد تعداد فرزندان آن‌حضرت اختلاف وجود دارد، برخی امام جواد(ع) را تنها فرزند ایشان دانسته و گروهی نیز فرزندان دیگری را برای حضرتشان بر­می­شمارند. امام رضا(ع) در دوران امامت خود با سه تن از فرمانروایان عباسى معاصر بود: هارون الرشيد، امين و مأمون.

امام رضا(ع) پس از هفده سال سکونت در مدینه و تبلیغ دین و ارشاد مردم، با نقشه و حیله مأمون عباسی، راه خراسان را در پیش گرفت. آن‌حضرت پس از قبول اجباری ولایت عهدی مأمون و گذشت سه سال، در ۵۵ سالگی به دست این خلیفۀ عباسی به شهادت رسید.

برای دریافت اطلاعات بیشتر در ارتباط با امام رضا(ع) به پاسخ‌هایی که در ذیل آمده  و نیز سرفصل امام رضا(ع) در پایگاه مراجعه فرمایید.