«حزن»، جمع آن «احزان»؛ در زبان فارسی به معنای «اندوه»، «غم» بوده، و در مقابل «شادی» قرار می‌گیرد.

غم و اندوه، حالتی است که ناگزیر در همۀ انسان‌ها وجود دارد و هر انسانی در طول زندگانی خود بارها آن‌را تجربه کرده است. اندوه و غم به طور مطلق از نظر قرآن کریم و روایات اهل‌بیت(ع) مردود و ناشایست نیست، بلکه در مواردی – چون اندوه بر گناهانی که انجام داده و حزن در مورد شهادت اولیای خدا -  مطلوب به شمار آمده و در بعضی از موارد دیگر نامطلوب بوده که نداشتن چنین حزن و اندوهی از ویژگی‌های اولیای خدا شمرده شده است.

تعالیم و آموزه‌های دینی می‌گوید؛ هنگامی که انسان در زندگی در اثر مشکلات دلش می‌گیرد و دچار اندوه می‌شود، تنها یاد خدا است که تمام ناراحتی‌ها را از دل انسان بیرون می‌کند و به وی آرامش می‌دهد: «...أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب».