«عُجْب» به معنای منیّت، خود بزرگ‌بینی و  نوعی کمال را در خود مشاهده کردن می‌باشد، چه این‌که این صفت کمال در او باشد، یا نباشد، و چه این‌که آن صفت در حقیقت کمال باشد، یا نباشد.

فرق عُجب با تکبّر در این است که در عُجب، فرد لزوماً در مقام مقایسه خود با دیگران مقايسه نمی‌کند ، بلكه انسان به دلیل داشتن چیزهایی چون دانش، ثروت، قدرت و يا حتّى عبادت، خود را بزرگ می‌پندارد، هر چند فرض کنیم كسى جز او در جهان نباشد.

عُجب نشانه‌ی نادانی و از بدترین رذایل اخلاقی است. انسان جاهل خودبین در عین این‌که خود را دانشمند می‌داند، دارای ابعاد گسترده‌ای از جهل است، پس اگر انسان به این گستره وسیع نادانی خود باور داشته باشد، جایی برای عُجب هم نخواهد بود.