ابتدا باید گفت که «فرعون» اسم پادشاهی از پادشاهان مصر نبوده، بلكه لقبى مانند «خديو» بود كه مصری‌ها به ‌طور كلى پادشاهان خود را با آن لقب می‌خواندند، ‌چنان‌كه روميان پادشاهان خود را «قيصر» و ايرانيان «كسرى» و چينی‌ها «فغفور» لقب می‌دادند.

لقب «فرعون» در قرآن کریم و در داستان‌های مرتبط با بنی ‌اسرائیل و حضرت موسی(ع) بارها تکرار شده، اما در این کتاب مقدس، به نام فرعونی که با حضرت موسی(ع) معاصر بود تصریح نشده است، بلکه تنها او با ویژگی‌هایی؛ مانند «مسرف»، «طاغی»، و «ذوالاوتاد» توصیف شده است.

فرعون زمان موسی(ع)، دشمن سرسخت بنی‌ اسرائیل بود و پسران آنها را می‌کشت و دختران را برای خدمت‌کاری زنده می‌گذاشت، به عقیده او و قومش، بنی‌ اسرائیل بردگان و خدمت‌گزاران آنها بودند.

در قرآن کریم به فرعونی دیگر که معاصر با حضرت یوسف(ع) بود نیز اشاره شده است، اما از او تعبیر به «ملک» یا «پادشاه» کرده است.