«افتراء» از ماده «فری» در لغت، به معنای دروغ بزرگی است که موجب تعجب شود. هم‌چنین به معنای قذف به زنا نیز آمده است. افتراء در اصلاح به معنای از پیش خود بافتن، به دروغ به کسی چیزی نسبت دادن، و متهم ساختن ناروای فرد، یا گروه، یا نهادی خاص از روی بدخواهی، انگیزه‌های خود خواهانه، حسد، انتقام و... است.

«افترا» در روایات و کتاب‌های فقهی در بیشتر موارد به معنای نسبت ناروای زنا و ارتباط نامشروع دادن به دیگران مورد استفاده قرار می‌گیرد.

همچنین این واژه در اصطلاح حقوقی عبارت است از: «نسبت دادن صریح عمل مجرمانه برخلاف حقیقت و واقع، به شخص یا اشخاص معین به یکی از طرق مذکور در قانون، مشروط بر این‌که صحت عمل مجرمانه نسبت داده شده، در نزد مراجع قضایی ثابت نشود».

این واژه و مشتقات آن بیش از شصت بار در قرآن به کار رفته است. ریشه‌ها و واژه‌های نسبتاً مترادفی با واژه «افتراء» نیز در قرآن وجود دارند، واژگانی مانند «بهتان»، «افک»، «کذب»، «رمی» و «تقوّل».

از نگاه قرآن افتراء ازخصلت‌های مذموم و ناپسند، گناه کبیره و عملی حرام است و باید از آن دوری جست.