یکی از چهار صفت برتر در فضایل اخلاقی، «شجاعت» است که تعریف ساده آن عبارت است از آنکه قوه‌ی غضبيه‌ای که در انسان‌ها وجود دارد، تحت فرمان قوه‌ی عاقله او عمل نماید؛ يعنى نترسیدن از آنچه نبايد ترسيد، و دوری کردن از آنچه بايد از آن دوری نمود و مضطرب نبودن در آنچه رأى عقل مقتضى آن است.

بنابر این، شجاع به کسی می‌گویند که تمام کار و کردار وی برخاسته از خرد و دانایی و برابر با عقل باشد؛ کسی که بیش از هر چیز همیشه به خویشتن خویش و خواسته‌های گوناگون خود تسلّط دارد و هرگز بی‌گدار به آب نمی‌زند و همه‌ی نیروها و توانایی‌های خود را به صورت کامل و حساب شده در اختیار دارد، و هرگز عنان از کف نمی‌دهد.

به این ترتیب، شجاع حقیقی کسی است که به وقتش صبر و بردباری پیشه می‌کند و دندان روی جگر می‌گذارد و به وقتش نیز فرصت‌ها را صید می‌کند و دست به اقدام‌های خطیر و خطرناک می‌زند.