لغت‌شناسان معتقدند که واژه‌ی «وعد» هم در «وعده خير» و هم در «وعده شرّ» كاربرد دارد، ولى «وعيد» فقط در وعده‌های تهدیدآمیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. قرآن کریم هم در بشارت‌ها و هم در تهدیدها از واژه‌ی «وعد» بهره جسته است. در استعمال قرآنی، میان «وعد» و «وعید»، ارتباط «خاص و عام» وجود دارد؛ یعنی هر وعیدی وعد نیز می‌باشد، اما هر وعدی وعید نیست.

دین اسلام برای حفظ روحیه‌ی خوف و رجا، تعالیم خویش را برای هدایت مردم در قالب مژده و هشدار، از طریق پیامبران به آنها ابلاغ کرده؛ از این‌رو به تناسب وعده‌های بهشت و سعادت اخروی، به انذار آنها نیز پرداخته و آنها را از سرپیچی دستورات خداوند بیم داده، تا از این‌راه، مسیر کمال را به آنها نشان داده و آنان را از گمراهی و ظلم باز دارد. بنابر این تمام وعد و وعیدهای قرآن در راستای توجه انسان به سعادت دنیا و آخرت، و پرهیز از افتادن در ورطه‌ی سقوط و نابودی است.

«میعاد» نیز به معنای زمان و یا مکانی است که وعده و یا وعید در آنها عملی خواهد شد.

«مواعده» هم به معنای قرار گذاشتن دو یا چند نفر با یکدیگر است.