«هدایت» از ماده‌ی «هدی» به معنای ارشاد، راهنمایی و شناساندن است. هدایت، اصطلاحی قرآنی، کلامی و عرفانی است به معنای نشان دادن راه خیر و صواب. از آنجا که خداوند متعال سرچشمه‌ی فیض هدایت است، تمام انسان‌ها را بر فطرت پاک توحیدی و در مسیر هدایت آفرید و در سرشت و نهاد آنان فطرت توحیدی که همان کشش درونی به سوی حق‌جویی، عدالت و ... است را به ودیعه نهاد. تمام کسانی که دارای نیت پاک و روح تسلیم در برابر حق‌اند مشمول هدایت خداوند هستند. البته گفتنی است که اصل هدایت به نبات، حیوان و انسان اختصاص ندارد؛ چرا که قرآن کریم همه‌ی موجودات نظام تکوین را هدایت یافته می‌داند: «قالَ رَبُّنَا الَّذي أَعْطى‏ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى‏».

بنابر این هدایت بر دو قسم است:

1 . هدایت تکوینی عمومی که تمام موجودات از آن بهره‌مند هستند. و این هدایت تکوینی در انسان همان فطرت توحیدی است؛ یعنی هدایت اولیه که در وجود تمامی انسان‌ها به ودیعه گذاشته شده است.

2 . هدایت تکوینی پاداشی که اختصاص به مؤمنان و پرهیزکاران دارد.

قرآن کریم بارها و بارها به موضوع هدایت و در مقابل آن ضلالت می‌پردازد.