در قرآن كریم بارها از بارش باران به عنوان یکی از عجائب خلقت و یکی از نعمت‌های الهی یاد شده است. قرآن کریم از باران با عباراتی مختلفی یاد می‌کند؛ مانند «غیث»،(حدید، 20؛ لقمان، 34)؛ «ماء»،(بقره، 22؛ نساء، 34 و...)، «ماء منهمر»،(قمر، 11)؛ «مطر»،(نساء، 102) و این واژه آخر گاهی در سنگباران ناشی از عذاب نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.(اعراف، 84)

باران پدیده‌ای طبیعی است که باعث حیات طبیعت و زندگی انسان‌ها می‌شود، و نسبت دادن باران به خداوند در حقیقت مبارزه با شرک و توهم باطل کسانی است که آن‌را تنها پدیده‌ای طبیعی و بدون دخالت پروردگار و یا ناشی از اراده خدایان دروغین می‌پندارند.