2734
«اصحاب صفه»، یا «اهل صفه»، گروهی از مهاجران فقیر بودند که به دلیل نداشتن خانه و زندگی، و یا بستگانی در شهر مدینه، ناگزیر ابتدا بخشی از مسجد النبى(ص) را برای جا و مکان زندگی برگزيده و در آن‌جا استراحت می‌كردند. سپس صفّه‌ای(سایبانی) برای آنان در کنار مسجد آماده شد و به آن‌جا منتقل شدند.
تعدادی از افراد معروف اهل صفه عبارت بودند از: بلال حبشی، ابو عبيده، ابو يقظان، عمار بن ياسر، عبد اللّه بن مسعود، عتبة بن مسعود، مقداد بن اسود، عتبة بن غزوان، زيد بن خطاب، ابو كبشه. برخی از مورّخان و مفسّران تعداد آنها را نزديک به چهار صد، و برخی تا حدود هفت صد نفر نیز اعلام کرده‌اند.
نخستين فرد مهاجری كه اسلام را پذيرفت و جايى در مدينه نداشت، جوانى از اهل يمامه به نام «جويبر» بود.
اصحاب صفه اهل رياضت بوده و مستقيما از معدن نبوت كسب فيض می‌كردند؛ و در جنگ‌هاى اسلامى شركت كرده و مخلصانه جهاد مینمودند؛ از این‌رو بعضى از آيات قرآن کریم در فضيلت، صفا، پاكى و قداستشان نازل شده است.
