«وجود منبسط»، اصطلاحی عرفانی- فلسفی، به معنای وجود عامّ گسترده است. از نگاه فلسفی، «وجود» در یک مرتبه از تحقق عینی(نه ذهنیِ) خود، دارای عموم سِعی است؛ بدین معنا که در عین تحصّل و تشخّص و وحدت و...، حقیقتی منبسط و فراگیر در میان ماهیات(یا همان ممکنات موجود در خارج) است که دارای حدّی معیّن(در قبال سایر ممکنات) نیست؛ بلکه شامل همه آنها است. بر این اساس، «وجود منبسط» فی حدّ نفسه، متعیّن به تمامی تعیّنات وجودی متحصّل در خارج است؛ به گونه‌ای که باید حقایق خارجی را منبعث از ذات آن و طوری از اطوار آن به شمار آورد. به همین جهت نیز ملاصدرا از آن به «اصل العالَم» و «حقیقة الحقائق» یاد می‌کند، و آن‌را در عین واحد، گسترده دانسته و متعدد به تعدد موجودات خارجی می‌داند.