رهبانیت به معنای کناره‌گیری از مردم و گوشه‌نشینی است، و راهب به کسی گفته می‌شود که از مردم دوری کرده و کنج عزلت اختیار کند. رهبانیت از آموزه‌های مسیحیت تحریف شده است که مفاسد زیادی را به دنبال دارد. در اسلام رهبانیت به شدت محکوم است. و پیامبر اکرم(ص) فرمود: رهبانیت در اسلام وجود ندارد. از جمله بدعت‌هاى مسيحيان در زمينه‌ی رهبانيت، تحريم ازدواج براى مردان و زنان تارک دنیا، انزواى اجتماعى، پشت‏‌پا زدن به وظایف انسان در اجتماع، و انتخاب صومعه‌‏ها و ديرهاى دور افتاده براى عبادت و زندگى دائمی در محيطى دور از اجتماع بود که در پی آن مفاسد زيادى در مراكز زندگى رهبانان به وجود آمد.

از نظر اسلام گوشه‌گیری کامل و فرار از اجتماع جایز نیست؛ اما کناره‌گیری از مردم در زمان‌های محدود به منظور مناجات و بندگی ذات حق تعالی، اشکالی ندارد؛ لذا در تاریخ زندگی پیامبران و جانشینان آنها مشاهده می‌کنیم که آنها مدت کمی از عمر خود را دور از مردم به سر می‌بردند و به راز و نیاز با خداوند می‌پرداختند.

در دین اسلام آنچه در برابر رهبانیت قرار می‌گیرد زهد است. «زهـد» در لغـت يـعـنـى نداشتن حرص و رغبت به چيزى و در اصطلاح عبارت است از: عـدم دلبـسـتـگـى بـه دنيا و مظاهر آن و چشم پوشيدن از برخى مواهب براى تأمين مصالح فردى و عمومى بالاتر. زهد در متون دینی به عنوان يكى از كمالات اخلاقى انسان شمرده شده است.