صدرالدین محمد بن ابراهیم شیرازی، مشهور به ملاصدرا و صدرالمتألهین فیلسوف بزرگ شیعی و پایه‌گذار مکتب فلسفی حکمت متعالیه، زاده شیراز است. زادروزش دقیقا مشخص نیست؛ اما برخی می‌گویند در تاریخ 979 قمری در محله‌ی قوام شیراز به دنیا آمد. ملاصدرا پس از گذراندن علوم مقدماتی و رسیدن به درجهٔ اجتهاد، به تدریس در مدرسهٔ خواجه اصفهان پرداخت، اما از آن‌جا که نظریاتش در برخی مسائل فقهی با بیشتر دانشمندان اصفهان متفاوت بود، او را به بدعت‌‌گذاری در دین متهم کردند و خواهان اخراج او از مدرسه و در نهایت تبعیدش از اصفهان شدند؛ از این رو ملاصدرا از اصفهان تبعید و ساکن«کهک» قم شد.

مکتب صدرایی آمیخته به فلسفه و عرفان است و فلاسفه‌ی بزرگی که بعد از او آمدند به تفسیر و تبیین مکتب فلسفی او پرداختند. برخی از نوآوری‌های ملاصدرا در فلسفه عبارت‌اند از: اصالت وجود، حرکت جوهری، معاد جسمانی، اتحاد عاقل و معقول، علم اجمالی الهی در عین کشف تفصیلی، جسمانیة الحدوث و روحانیة البقاء بودن نفس، و...

کتاب‌های الحکمة المتعالیه فی الاسفار العقلیة الاربعة، المبدأ و المعاد، الشواهد الربوبیة، مفاتیح الغیب، از مهم‌ترین آثار علمی ملاصدرا به حساب می‌آیند.