واژه‌ی «بصیر» به معنای بسیار «بینا» یک واژه‌ی قرآنی و یکی از اسمای حسنا و صفات ذاتی الهی است که در قرآن فراوان به کار رفته است. بصیر در مورد خداوند به معنای عالم بودن خداوند به مبصرات است؛ یعنی بدین معنا نیست ‌که خداوند مانند انسان‌‌ها دارای دستگاه بینایی(چشم) است. بنابر این، بصیر صفت علم الهی است؛ یعنی دانای به آنچه را که برای موجودات قابل مشاهده است. البته بصیر بودن خداوند فراتر از آن است که اشیای قابل مشاهده را ببیند، بلکه او قادر بر دیدن اشیای پنهان از نظر هم خواهد بود.

این واژه در قرآن با تعبیر «بصیرٌ» و «بصیراً» در مجموع 42 بار استفاده شده است که بیشتر ناظر به انسان و اعمال او است. شاید حکمت این کاربرد و توجه به این نکته که خداوند در همه حال ناظر بر اعمال بندگان است، این باشد که تأثیر مثبتی بر عمل‌کرد انسان داشته باشد.