1953
«علی مَزینانی»، مشهور به «دکتر علی شریعتی»، دوم آذر ۱۳۱۲ش، در روستای «کاهک» از توابع سبزوار متولد شد. پدرش «محمدتقی شریعتی»، مؤسس «کانون نشر حقایق اسلامی» و مفسر نوگرای قرآن، و جد پدری‌اش «آخوند ملاقربانعلی»، از شاگردان برجسته‌ی «ملاهادی سبزواری» بود.
شریعتی، تحصیلات دوره‌ی دبستان و دبیرستان را در مشهد گذراند و در سال ۱۳۳۱ش به معلّمی پرداخت. در سال ۱۳۳۸ش، برای ادامه تحصیل به پاریس رفت و در سال ۱۳۴۲ش از دانشگاه پاریس، درجه‌ی دکترا گرفت. رساله‌ی دکترای علی شریعتی، ترجمه و حاشیه بر نسخه‌ای خطی با عنوان فضائل بلخ تألیف «صفی الدین» بود.
شریعتی در سال ۱۳۴۳ش به ایران بازگشت و به دلیل فعالیت‌های سیاسی علیه دولت پهلوی در خارج از ایران، شش ماه زندانی شد. او در سال ۱۳۴۵ش با عنوان دانشیار تاریخ اسلام در دانشگاه مشهد مشغول به تدریس شد.
از سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۱ش یکی از اصلی‌ترین سخنرانان حسینیه‌ی ارشاد در تهران بود و سخنرانی‌های او با استقبال گسترده‌ی جوانان و دانشجویان مواجه شد. او پس از تعطیلی حسینیه‌ی ارشاد در سال ۱۳۵۱ش، چند ماه زندگی مخفیانه داشت و سپس با معرفی خود به زندان رفت. پس از آزادی در آخرین روزهای ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۶ش زیرنظر ساواک در تهران زندگی می‌کرد و امکان فعالیت، سخنرانی و انتشار کتاب‌هایش را نداشت.
شریعتی، در آثار و سخنان خود، رویکردها و آرای مختلفی داشت که هر کدام باید جداگانه مورد نقد و بررسی قرار گیرد. با این‌حال، به نظر می‌رسد که دغدغه‌ی اصلی وی، ابهام‌زدایی از معرفت دینی و کتاب و سنت بود.
برخی از آثار و کتابهای شریعتی عبارت‌اند از: حسین وارث آدم، فاطمه فاطمه است، پدر! مادر! ما متهمیم، سیمای محمد، علی(ع)، و هبوط در کویر.
دکتر شریعتی سرانجام ۲۶ اردیبهشت ۱۳۵۶ از ایران خارج شد، و ۲۹ خرداد در لندن درگذشت. و در ۵ تیر ۱۳۵۶ش، با حضور نزدیکان و دوستانش در زینبیه دمشق و در نزدیکی حرم حضرت زینب(س)به خاک سپرده شد.
