«حق» که جمع آن «حقوق» است، به معناى «راه رفتن در ميان جاده»، «دنبال‌کردن راستى و درستى» و «هر چیز را از روى حکمت در جاى خود قرار دادن» می‌باشد.

به عبارت دیگر، اصل «حَقّ» مطابقت و يكسانى و هماهنگى و درستى است، مثل مطابقت پايه درب، در حالى ‌كه در پاشنه خود با استوارى و درستى مى‌‏چرخد و مى‏گردد. بنابر این وقتی از حق سخن گفته می‌شود به معنای بیان واقعیتی است که با وجود و عین آن نیز انطباق کامل دارد و این درست در برابر چیزی است که امری غیر واقعی می‌باشد. به عبارت روشن‌تر، حق به معنای ثبوت و واقعیت داشتن است و در کلام خداوند متعال در مقابل باطل و ضلال استعمال می‌شود.

در نگاه توحیدی، حق مطلق و حقیقتی که قرآن بدان شهادت می‌دهد فقط خداوند است و هر چیزی غیر او زایل است.