همان گونه که می‌دانید، تمام احکام و دستورهای اسلامی برای حفظ مصالح و منافع مادی و معنوی مردم وضع شده و به هیچ وجه هدف دیگری در کار نبوده است. خداوند می‌خواهد با این احکام، هم طهارت معنوی و هم پاکیزگی جسمانی برای مردم فراهم شود. قرآن کریم در این باره می‌فرماید: " ... ما یُریدُ اللَّهُ لِیَجْعَلَ عَلَیْکُمْ مِنْ حَرَجٍ... "؛ [1] خدا نمى‏خواهد شما در رنج افتید، بلکه مى‏خواهد که شما را پاکیزه سازد . این آیه می‌خواهد یک قانون کلی را بیان ‌کند، و آن این که احکام الاهی در هیچ مورد به صورت تکلیف شاق و طاقت فرسا نیست:   "... لا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها..."؛ [2] خداوند هیچ کس را جز به اندازه طاقتش مکلّف نمى‏کند.

با این مقدمه درباره فلسفه غسل زنان باید گفت: اساساً حکمت و اسرار غسل، از جمله غسل حیض منحصر به تمیزی و نظافت ظاهری و جسمی نیست، بلکه جنبه معنوی آن بیشتر مورد نظر است؛ از همین رو است که غسل باید با قصد قربت انجام شود و گرنه حتی اگر نجاست ظاهری نیز وجود داشته و با غسل برطرف شود، آن غسل صحیح نمی­باشد. از نظر اسلام زن حائض حکم یک انسان به اصطلاح «محدث» یعنی انسان فاقد وضو و غسل را دارد که در آن حال از نماز و روزه محروم است. حیض؛ مانند موارد دیگری چون جنابت، خواب، بول و ...، موجب حدث‌ است که اولاً: اختصاص به زنان ندارد و ثانیاً: با غسل و یا وضو مرتفع می‌شود.

اما آنچه در این تکلیف عبادی بیش از هر چیز حائز اهمیت است، فلسفه معنوی غسل است. خداوند متعال پس از بیان غسل، وضو و تیمم، می‌فرماید راز این دستور آن است که شما پاک شوید: «ولکنْ یُرید لِیُطهِّرکم»؛ [3] تا انسان پاک و طاهر نشود به خدایی که طیّب و طاهر است نمی‌رسد. این طهارت، محبوب خدای متعال است.

انسان اگر اندکی در مسئله طهارت تأمل و دقت کند، به این نتیجه خواهد رسید، دینی که این قدر در مورد مسئله طهارت سفارش می‌کند و به پاکیزگی که به منزله قشری برای حقیقت انسان است اهمیت می‌دهد، به یقین از طهارت باطن غافل نبوده و به  آن اهمیت ویژه می‌دهد.

گفتنی است   وجوب غسل به معنای نجس بودن زن در زمان حیض نیست، همان طور که در مردان جنب بودن دلیل بر نجس بودن نبوده و در مبطلات وضو نیز نجاستی به وجود نمی­آید تا با وضو برطرف شود.

برای آگاهی بیشتر پاسخ‌های زیر را مطالعه کنید:

فلسفه غسل، 13736 (سایت: 13450) .

فلسفه و حکمت احکام فقهی، 8593 (سایت: 9135) .

حفظ و بهداشت محیط زیست در اسلام، 333 (سایت: 320) .