در مورد آنچه که در پرسش آمده باید گفت؛ احادیثی به این مضمون در منابع روایی وارد شده است[1] که به یک نمونه اشاره می کنیم:

" عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى خَلَقَ الْمُؤْمِنَ مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ وَ جَلَالِ کِبْرِیَائِهِ فَمَنْ طَعَنَ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَوْ رَدَّ عَلَیْهِ فَقَدْ رَدَّ عَلَى اللَّهِ فِی عَرْشِهِ وَ لَیْسَ هُوَ مِنَ اللَّهِ فِی وَلَایَةٍ وَ إِنَّمَا هُوَ شِرْکُ شَیْطَانٍ"؛[2] امام صادق (ع) فرمود: خداوند مؤمن را از نور عظمت و جلال کبریائی خود آفرید، پس هر که بر آنان طعنه زند یا سخنشان را نپذیرد، بى‏ گمان خداوند را که در عرشش بر همگان حکم مى‏راند ردّ کرده است و خداوند او را به حال خویش واگذارد، و بى ‏تردید کار او به آن سبب است که شرک شیطان در او راه یافته است.

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.