سهو؛ در لغت به معانی غفلت کردن، توجه نداشتن قلب به چیزی،[1] و اشتباه،[2] آمده است. برخی از اهل لغت، سهو را به فراموشی معنا کرده و با نسیان یکی دانسته‌اند[3] و برخی نیز میان سهو و نسیان تفاوت‌هایی قائل شده‌اند.[4]
در هر حال در مباحث فقهی، وقتی از سهو سخن گفته می‌شود؛ نسیان را هم دربر می‏گیرد؛ یعنی مکلّف کاری را از روی غفلت یا فراموشی انجام داده و یا ترک می‌کند.[5] لذا از جهت حکم شرعی، سهو و نسیان یکسان هستند.[6] چه آن‌که کاربرد سهو، معمولاً در برابر عمد است؛[7] یعنی جایی که فرد با توجه و تذکّر، عملی را انجام می‌دهد یا ترک می‌کند؛ بر خلاف سهو که منشأ فعل یا ترک عمل، غفلت یا فراموشی است.
همچنین سهو، نسیان و غفلت از اسباب خطا به شمار می‌روند. از احکام خطا در مواردی؛ مانند اجتهاد و تقلید، طهارت، صلات، صوم، حج، صید و ذباحه، قضاء، شهادات و دیات سخن گفته‌اند.[8]

---