روشن است که شنیدن غیبت - مانند بیان آن - جایز نیست.[1]و این امر بدین معنا است که نباید شرایط را برای شنیدن غیبت فراهم نمود. ولی اگر فرد به صورت غیر اختیاری غیبت به گوشش خورد، از این بابت مرتکب گناه نشده است، بلکه در این صورت، وظیفه‌ای به عهده وی می‌آید که تنها در صورت ترک آن، گنه‌کار خواهد بود:
در ابتدا وظیفه شنونده غیبت، آن است که در صورت امکان، ردِّ غیبت کند؛ یعنی به شکلی از غیبت شونده دفاع کند؛[2] مثلاً این احتمال را مطرح کند که شاید این عمل خلاف، غیر عمدی از او سر زده است.
در صورت عدم امکانِ رد غیبت، می‌توان بحث را عوض کرده و یا مجلس و محل غیبت را ترک نمود. و چنانچه این کار نیز مقدور نبود، باید به شکلی (مثل بی‌اعتنایی یا تغییر رفتار نسبت به غیبت کننده) نارضایتی خویش را از این عمل نشان داد.[3] امام علی(ع) در این زمینه می‌فرمایند: «پایین‌ترین حد نهی از منکر و انکار عمل اهل گناه، آن است که با چهره‌ای در هم کشیده و ناراضی از عمل ایشان با آنها برخورد شود».[4]

---