معنای این اصطلاحات که در علم عرفان و سیر و سلوک مورد استفاده قرار می‌گیرند، به ترتیب عبارتند از:
1. «عزلت حسّى» آن است که سالک در آغاز سلوک خود، از مردمى که اهل عصیان و طغیان هستند، کناره گیرد و از هرچه با آن انس و الفت دارد، فاصله گیرد تا سلامتى روحى و عافیت سلوکى خود را از دست نداده، به پراکندگى خاطر و دل‌مشغولى مبتلا نشود.[1]
2. «عزلت حالی» آن است که انسان از هر نوع صفت نکوهیده و از هر نوع اخلاق پَست دوری گزیند.[2]
3. «عزلت قلبی» آن است که سالک و مرید، قلب خویش را از هرگونه تعلق به خلق خدا دور گرداند؛ اعم از خانواده، مال، فرزند، دوست و هر چیزی که بین او و ذکر قلبی پروردگارش حائل شود؛ حتی از خواطر نیز دوری گزیند.[3]
 

---