امام علی(ع) در یکی از خطبه‌هایش در توصیف پروردگار فرموده است: «وَ کُلُّ ظَاهِرٍ غَیْرَهُ [غَیْرُ بَاطِنٍ‏] بَاطِنٌ، وَ کُلُّ بَاطِنٍ غَیْرَهُ غَیْرُ ظَاهِرٍ»؛[1] و هر آشکارى جز او غیر پنهان(در نسخه‌ای، پنهان) است، و هر پنهانى جز او غیر آشکار است.
جمله «و کلّ ظاهر غیره غیر باطن»؛ یعنى هر ظاهر و معلوم بر غیرى، غیر از خدا، غیر باطن و غیر مجهول است؛ زیرا که بکنه مفهوم و ماهیّت معلوم است، برخلاف خداى متعال که بکنه حقیقت، به سبب شدّت ظهور، معلوم هیچ‌کس نیست، و کسی راه علم به او ندارد، الّا ذاتش.[2]
البته در حاشیه نسخه اصل به عنوان نسخه بدل چنین نوشته است: «و کلّ ظاهر غیره باطن»؛ یعنی هر ظاهر و موجودی غیر از او، باطن و مخفی است بذاته، و موجود و ظاهر است به او؛ زیرا که او است موجود و ظاهر بذاته، و نیست غیر او مگر مخفی بذاته و ظاهر به او. پس او است ظاهر، و مخفی است از شدت ظهور.[3]
معنای ظاهر
ظهور در مورد خداوند دو معنا دارد: یکی از معانی ظهور نسبت به خداوند، غلبه و احاطه است؛ وقتی بگوییم خداوند ظاهر است؛ یعنی او بر نظام وجود احاطه، غلبه و سلطه دارد.
معنای دیگر ظهور نسبت به ذات قدس الهی، این است که اگر کسی با چشم بصیرت نگاه کند، متوجه می‌‎شود که این نظام وجود، عین احتیاج و فقر است، و وقتی عین احتیاج و فقر شد، پس وابسته به قدرت مطلقه است. به تعبیر دیگر، به طور کلی نظام وجود، «معنای حرفی» و وابستگی صرف است و قابل ملاحظه استقلالی نیست؛ بدین معنا که «معنای حرفی» وقتی قابل توجه و قابل ملاحظه است که به تبع «معنای اسمی» ملاحظه شود. پس آن چیزی که اول از نظام وجود به ذهن می‌‎آمد هستی مستقل بود، در صورتی که هستی مستقل، ذات باری تعالی است و هستی‌های دیگر همه به او وابسته‌اند.
امام حسین(ع) خطاب به خداوند میفرماید: «کیف یستدل علیک بما هو فی وجوده مفتقر الیک، أیکون لغیرک من الظهور ما لیس لک حتی یکون هو المظهر لک»؛[4] چگونه می‌‎توان برای اثبات وجود تو به چیزی استدلال نمود که خود او در وجودش به تو احتیاج دارد؟! آیا برای موجودی غیر از تو ظهوری مشاهده می‌شود که در تو نباشد، تا او بخواهد تو را آشکار کند؟!
 معنای کلام حضرت این است که: به طور کلی «ظاهر» همان چیزی است که ذاتش مستقل است، و آن ذات لایزال خدا است.
بنابر این یک معنای ظهور یعنی غلبه و احاطه؛ و معنای دیگرش وضوح و روشنی است، به گونه‌ای که هیچ چیز دیگر در برابر او وضوح و روشنی ندارد.
قرآن کریم در این باره می‌فرماید: «أفی الله شک فاطر السماوات و الارض»؛[5] آیا در خدایی که خالق آسمان‌ها و زمین است شک و تردید می‌‎کنید؟
معنای این آیه این است که خدای متعال از بس ظاهر است، جای هیچ شک و تردید نیست.[6]
«و کلّ باطن غیره غیر ظاهر»؛[7] یعنى هر غیر ظاهر و مجهول بر غیرى، غیر از خدا، غیر ظاهر است بنفسه و بذاته، بلکه بذاته مجهول است و بی‌‏ایجاد و اظهار خدا، او را جلوه ظهور نتواند بود، و در ظلمت عدم و خفا باقى است، چه در خارج و چه در ذهن، بر خلاف خداى تعالى که بذاته ظاهر و از شدّت ظهور محجوب و مخفى است. و باطن است، در عین ظهور فى ذاته بذاته لذاته، و ظاهر است از براى غیر به آثار.[8]
معنای باطن
در معنای باطن هم دو احتمال وجود دارد: یکی آن است که ذات خداوند برای ما مخفی است، به گونه‌ای که ما نمی‌توانیم او را درک نموده و به آن احاطه پیدا کنیم. برخی از فلاسفه معتقدند: ذات خدا در عین حال که ظاهر است، باطن هم هست؛ یعنی برای ما قابل درک نیست؛ ذهن ما محدود است و ذات لایزال خدا غیر محدود.
بنابراین انسان محدود، قدرت احاطه به نامحدود را ندارد. به عبارت دیگر، ما خود محاط هستیم؛ یعنی خدا محیط بر ما است و ما محاط او هستیم، آن وقت محاط نمی‌تواند احاطه به محیط پیدا کند؛ لذا ذات خداوند برای ما باطن است، یعنی برای ما قابل درک نیست.
معنای دیگر باطن، این است که در باطن اشیاء نفوذ دارد؛ یعنی خدا به باطن همه اشیای جهان آفرینش علم دارد، و علم او به داخل و باطن اشیاء نفوذ دارد؛ از باطن همه موجودات خبر دارد؛ از دل‌های ما؛ از درون دریاها؛ از داخل کوه‌ها؛ و از درون هر چیز خبر دارد. پس معنای دیگر این است که علم خدا به خفایای تمامی موجودات نفوذ کرده است.[9]

---