استبراء از منی یک عمل مستحبّ است[1] و فلسفه‌ی استحبابش این است که ذرّات منی باقى مانده در مجرای ادرار خارج شود، تا اگر بعد غسل رطوبتی از انسان خارج شد در صحت غسل یا طهارت بدن خود دچار مشکل نشود.

امام خمینی در این مسئله فرمود: "مستحبّ است انسان بعد از بیرون آمدن منى بول کند و اگر بول نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بیرون آید، که نداند منى است یا رطوبت دیگر، حکم منى را دارد".^[2]

استبراء از منی به دو روش امکان پذیر است: 1. انسان بعد از بیرون آمدن منى بول کند. 2. به همان روش استبراء از بول (به کیفیّتى که در احکام تخلّى آمده است ) استبراء نماید.

حضرت آیت الله بهجت در زمینه‌ی روش دوم فرمود: "و اگر نمی‌‏تواند بول کند، بنابر احوط باید استبراء کند به کیفیّتى که در احکام تخلّى گذشت و...".^[3]

بنابر این، خروج سه چهار قطره بول برای استبراء از منی کافی است، مخصوصا اگر بعد از آن استبراء از بول هم انجام شود.

در پاسخ به قسمت دوم سؤال باید گفت؛ بله اگر انسان بدون استبراء از منی، غسل کند و بعد از خروج از حمام، رطوبتی از او خارج شود حکم را منی دارد.^[4] و بدن، لباس‌ها و حوله‌ای که با آن خود را خشک کرده است، اگر با آن رطوبت تماس داشته باشد و رطوبت به آن منتقل گردد، نجس خواهد بود و غسل جنابت او نیز باطل است و باید مجددا غسل جنابت انجام دهد.

[1]. «استبراء از منی»، 1598؛ «استبراء از بول»، 23008؛ «حکم نمازهای خوانده شده با جهل به صحت استبراء»، 6686.

[2]. توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج ‏1، ص 210، مسئله 348.

[3]. همان.

[4]. همان.