در آیات 199 و 200 سوره اعراف[1] چهار دستور از سوی خداوند به شخص پیامبر اسلام(ص) ابلاغ شده است:
1. «خُذِ الْعَفْوَ»: در طرز رفتار با مردم سختگیر مباش و با آنها مدارا کن، عذرشان را بپذیر، و بیش از آنچه قدرت دارند از آنها مخواه.
عفو معانی متفاوتی دارد، اما مراد از عفو با توجه به قرائن، آسان گرفتن، گذشت و انتخاب میانه است.[2]
بدیهى است اگر رهبر و مبلغ، شخص سختگیرى باشد به زودى جمعیت از اطراف او پراکنده مى‌‏شوند، و نفوذ خود را در قلوب از دست خواهد داد، همان‌طور که قرآن مجید مى‌‏گوید: «وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ».[3]
2. «وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ»: مردم را به کارهاى نیک و آنچه را عقل و خرد، شایسته مى‌‏شناسد و خداوند آن‌را نیک معرفى کرده، دستور ده.
اشاره به این‌که ترک سختگیرى مفهومش مجامله کارى نیست، بلکه باید رهبران و مبلغان همه حقایق را بگویند و مردم را به سوى حق دعوت کنند و چیزى را فروگذار ننمایند.
3. «وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِینَ»: از جاهلان روى برگردان و با آنها ستیزه مکن.
رهبران و مبلغان در مسیر خود با افراد متعصب، لجوج، جاهل و بیخبر، روبرو مى‌‏شوند، راه پیروزى بر این مشکل تقابل با جاهلان نیست، بلکه بهترین راه تحمل و حوصله‌ای است که  آتش خشم و حسد و تعصبشان را خاموش کند.
4. «إِمَّا یَنْزَغَنَّکَ[4] مِنَ الشَّیْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ»: اگر وسوسه‌‏هاى شیطانى، متوجه تو شد، به خدا پناه ببر، و خود را به او بسپار، و از لطفش مدد بخواه؛ زیرا او سخن تو را مى‌‏شنود و از اسرار درونت آگاه و از وسوسه‌‏هاى شیاطین با خبر است.
«نزغ»، به معناى ورود در کارى به قصد افساد و تحریک است.[5] بر سر راه پیامبران و مبلغان همواره وسوسه‌‏هاى شیطانى در شکل مقام، مال، شهوت و امثال اینها خودنمایى مى‌‏کند، و شیطان و شیطان‏صفتان مى‌‏کوشند آنها را از طریق این وسوسه‌‏ها از مسیرشان منحرف سازند و از هدفشان باز دارند.[6]
با توجه به این‌که آیه اخیر دلالت بر وسوسه دارد، ممکن است گمان شود که با مقام عصمت منافاتی دارد؛ لذا تمرکز بحث بر این نکته مناسب به نظر می‌رسد؛ از این آیه دو گونه تفسیر ارائه شده است:
الف. خطاب آیه امت پیامبر است: بدین صورت که اگر شیطان خواست مداخله نماید و با رفتار جاهلانه ایشان، تو را به غضب و انتقام وادار کند تو به خدا پناه بر که او شنوا و دانا است، با این‌که خطاب در آیه به رسول خدا(ص) است ولی مقصود، امت آن جناب است؛ زیرا خود آن حضرت معصوم است.[7]
ب. خطاب آیه خود پیامبر(ص) است: قرائنی دلالت می‌کند که خطاب آیه به پیامبر است؛ زیرا در ابتدای این سوره، از آیه 16 تا 27 داستان وسوسه شیطان نسبت به حضرت آدم آمده است. در اواخر سوره هم نسبت به وسوسه‌‏هاى شیطان هشدار مى‌‏دهد، و در آیه قبل نیز دعوت به اعراض از جاهلان مطرح می‌شود.
رسول خدا(ص) از جبرئیل پرسید: با وجود خشم، چگونه مى‌‏توان تحمّل کرد؟ که همین آیه نازل شد.[8]
اما این تفسیر چگونه با عصمت پیامبر سازگار است؟ در جواب باید گفت: از نظر تشیع  تمام پیامبران معصوم‌اند، مرتکب گناه، خطا و حتی اشتباه نمی‌شوند.[9] اما این مقام آنان منافاتی با این نکته موجود در آیه «وَ إِمَّا یَنْزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطانِ نَزْغٌ» ندارد؛ زیرا مقصود از آیه فوق این است که شیطان به وسوسه‌گری در تمام افراد - حتی پیامبران – می‌پردازد. عمومات آیات قرآن دلالت بر این دارد که وسوسه مختص گروه خاصی نیست، بلکه شامل همه انسان‌ها می‌شود.
این مطلب به وضوح از سوره ناس قابل اقتباس است.
بنابر این شیاطین از دست‌‏اندازى و وسوسه حتّى نسبت به پیامبران هم نمى‌‏گذرند. چنان‌که قرآن مى‌‏فرماید: «وَ کَذلِکَ جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیاطِینَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ».[10]
از همین مطلب ارزش کار انبیا روشن می‌شود که با وجود غرائز بشرى و وسوسه‏‌هاى شیطانى، انسان‌‏هاى صالح و با تقوا و دور از گناه‌اند.
در حقیقت شیطان، با وسوسه‏‌هاى خود قصد گمراه کردن تمام انسان‌‏ها را دارد، ولى در برابر مخلصین شکست مى‏‌خورد. «قالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ إِلَّا عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ».[11]
به عبارت دیگر، باید گفت؛ فرض وسوسه، دلالت بر تحقق مفاد آن در خارج از سوی پیامبر ندارد و تنها هشدار است؛ زیرا «إِمَّا» در آیه «إِمَّا یَنْزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ»، در قالب شرط است، نه تحقّق.[12] به عبارت روشن‌تر؛ وسوسه از سوی شیطان انجام می‌شود اما از آن‌جا که پیامبران معصوم‌اند، وسوسه شیطان در آنها اثری نخواهد داشت.
گفتنی است از آن جهت که «یَنْزَغَنَّکَ» فعل مضارع است و با نون تأکید آمده است، دلالت دارد که این وسوسه حتمى و دائمی و مستمر است.[13]
همچنین باید توجه داشت که از راه‏هاى عصمت پیامبران، استمداد و توجّه و پناه بردن به خدا است؛‌ یعنی انبیا نیز نیاز به استعاذه و پناه‏جویى به خدا دارند. پس گمان نشود آنان از آن‌رو که معصوم‌اند نیاز به استعاذه ندارند.

---