در کتاب کافی بابی با عنوان «تشمیر الثیاب» وجود دارد که در آن اشاره شده است، اصل آن است که لباس نباید به اندازه‌ای بلند باشد که بر زمین کشیده شود، اما با این وجود، نباید عنصر زمان و مکان را از یاد برد. روایت ذیل از همان باب، به هر دو مورد می‌پردازد:

«عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ إِنَّ عَلِيّاً (ع) كَانَ عِنْدَكُمْ فَأَتَى بَنِي دِيوَانٍ وَ اشْتَرَى ثَلَاثَةَ أَثْوَابٍ بِدِينَارٍ الْقَمِيصَ إِلَى فَوْقِ الْكَعْبِ وَ الْإِزَارَ إِلَى نِصْفِ السَّاقِ وَ الرِّدَاءَ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ إِلَى ثَدْيَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ إِلَى أَلْيَتَيْهِ ثُمَّ رَفَعَ يَدَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَلَمْ يَزَلْ يَحْمَدُ اللَّهَ عَلَى مَا كَسَاهُ حَتَّى دَخَلَ مَنْزِلَهُ ثُمَّ قَالَ هَذَا اللِّبَاسُ الَّذِي يَنْبَغِي لِلْمُسْلِمِينَ أَنْ يَلْبَسُوهُ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع) وَ لَكِنْ لَا يَقْدِرُونَ أَنْ يَلْبَسُوا هَذَا الْيَوْمَ وَ لَوْ فَعَلْنَاهُ لَقَالُوا مَجْنُونٌ وَ لَقَالُوا مُرَاءٍ وَ اللَّهُ تَعَالَى يَقُولُ وَ ثِيابَكَ فَطَهِّرْ قَالَ وَ ثِيَابَكَ ارْفَعْهَا وَ لَا تَجُرَّهَا وَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا كَانَ هَذَا اللِّبَاسَ»؛[1] از امام صادق(ع) نقل شده است؛ براى امام على(ع) دينارى آوردند، حضرت سه جامه به يک دينار خريد، يكى پيراهنى كه تا بالاى قوزک پا بود، و شلوارى كه تا نصف ساق پايش می‌رسيد و ردائى كه از جلو تا سینه و از پشت تا باسن را مى‌‏پوشاند، حضرت آنها را بر تن كرد و دست به آسمان برداشت، و بر آن شكر مى‌‏كرد تا به منزل رسيد و فرمود اين جامه‌اى است كه شايسته پوشيدن است، امام ششم در ادامه فرمودند: ولى امروز نمى‏توان چنین لباسی پوشيد زیرا به پوشنده خواهند گفت که او ديوانه و يا ريا كار است، ولى چون قائم ما قيام كند، لباس، اين خواهد بود.

این نوع از احادیث اشاره به این دارد که اگر عرف و جامعه لباسی را نمی‌پسندد نباید آن‌را پوشید، تا انگشت نمای دیگران شد.[2]

برای آگاهی بیشتر این پاسخ را مطالعه کنید: لباس و مد در منابع اسلامی، ۸۷۳۴.