بر اساس برخی گزارش‌های تاریخی، فردی به نام غوزیا،[1] یا عوزیا[2] بن اموصیا(امصیا) بن یواش[3] در زمان پیامبرانی؛ نظیر یوشع،[4] اموص، اشعیا، یونس بن متی[5] و سلیمان(ع) زندگی می‌کرد.[6]

نام چنین فردی در قرآن کریم و نیز منابع روایی کهن وجود ندارد، اما در برخی کتب تاریخی، گزارش‌های متفاوتی در مورد ایشان وجود دارد:

الف) برخی گزارش‌ها از او به عنوان یکی از پادشاهان نام برده‌اند که 52 سال حکومت کرد.[7] در ایام حکومت او یونس بن متى بر نینوا مبعوث شد. او در بیست و چهارمین سال پادشاهی خود به معبدی داخل شد تا به کار کاهنان بپردازد، اما به بیماری برص مبتلا گردید و از این بیمارى شفا نیافت تا این‌که از دنیا رفت. از آن‌جا که اشعیاى نبى او را از آن کار منع نکرده بود، 27 سال وحى از او قطع شد و با مرگ عوزیا مجدداً به او وحى می‌شد.[8]

ب) گزارش‌های تاریخی دیگری وجود دارد که از او به عنوان پیامبری الاهی نام برده شده است.[9]

با توجه به متفاوت‌بودن گزارش‌ها، این احتمال نیز دور از ذهن نیست که دو فرد به این نام وجود داشته که یکی از آنها پیامبر و دیگری پادشاه بوده باشند.

[1]. ابن خلدون، عبد الرحمن بن محمد، دیوان المبتدأ و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشأن الأکبر(تاریخ ابن خلدون‏)، تحقیق، خلیل شحادة، ج 2، ص 120، بیروت، دار الفکر، چاپ دوم، 1408ق؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج 1، ص 254، بیروت، دار صادر، 1385ق.

[2]. طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 1، ص 531، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق؛ الکامل فی التاریخ، ج 1، ص 254.

[3]. تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ج ‏1، ص 531.

[4]. «زندگی‌نامه حضرت یوشع بن نون(ع)»، 83601؛ «مقبره یوشع بن نون»، 36339.

[5]. «دعای حضرت یونس در شکم ماهی»، 55639؛ «ترک اولی حضرت یونس»، 27271؛ «بررسی علت حبس یونس(ع) در شکم ماهی»، 94537؛ «منظور از «حوت» در داستان حضرت یونس(ع)»، 94243؛ «معنای بودن حضرت یونس(ع) در شکم ماهی تا قیامت»، 101574.

[6]. دیوان المبتدأ و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشأن الأکبر(تاریخ ابن خلدون‏)، ج ‏2، ص 120.

[7]. تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ج ‏1، ص 531.

[8]. غریغوریوس ملطى(ابن عبرى)، تاریخ مختصر الدول، محقق، انطون صالحانى یسوعى، ص 36، بیروت، دار الشرق، چاپ سوم، 1992.

[9]. دیوان المبتدأ و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشأن الأکبر(تاریخ ابن خلدون‏)، ج ‏2، ص 120.