لغت‌شناسان «حوت» را هم به «ماهی» بزرگ(نهنگ)،[1] و هم به «ماهی» کوچک و معمولی معنا کرده‌اند.[2] از موارد استعمال آن در قرآن نیز به دست می‌آید که به ماهى بزرگ و کوچک هر دو «حوت» گفته می‌شود؛ مانند ماهیی که حضرت یونس(ع) را بلعید و ماهیی که غذای حضرت موسى(ع) و جوان همراهش بود.[3]
در داستان حضرت یونس(ع) در قرآن کریم آمده است؛ هنگامی که دریا طوفانى شد، و بار کشتى سنگین بود و هر لحظه خطر غرق شدن، سرنشینان کشتى را تهدید می‌کرد و چاره‌‏اى جز این نبود که براى سبک شدن کشتى بعضى از افراد را به دریا بیفکنند، قرعه به نام یونس(ع) افتاد، او را به دریا انداختند، و درست در همین لحظه نهنگى فرا رسید و او را در کام خود فرو برد. در این‌جا واژه «حوت» به «ماهى» عظیم(نهنگ) معنا شده است:[4] «فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ».[5]
اما در داستان حضرت موسى(ع) بعد از آن‌که از مجمع البحرین گذشتند و از سفر خسته شده به تجدید نیرو نیازمند شده بودند. حضرت موسى به جوان[6] همراه خود فرمود تا غذایشان را که ماهیى بود که با خود برداشته بودند بیاورد.
در آن لحظه جوان حکایت ماهى را بیاد آورد و گفت آیا میدانى هنگامی که در کنار صخره نشسته بودیم، ماهى زنده شد و به دریا رفت. و من فراموش کردم که این مسئله را به شما یادآور شوم: «فَإِنِّی نَسِیتُ الْحُوتَ».[7]
در این‌جا حوت به ماهیی معمولی اطلاق شده است. بنابر این، با توجه به آنچه که بیان شد، در قرآن کریم «حوت» هم به معنای ماهی بزرگ(نهنگ) و هم ماهی کوچک استعمال شده است؛ لذا دقیقاً نمی‌توان گفت که منحصر در همان نهنگ باشد، اگرچه بعضی از لغت‌شناسان[8] گفته‌اند که در بیشتر موارد به معنای نهنگ است.

---