بسیاری از دعاها و زیارات موجود در مفاتیح الجنان به ویژه متون طولانی؛ مانند دعای ابوحمزه،[1]دعای کمیل،[2] مناجات شعبانیه،[3] زیارت عاشورا،[4] زیارت ناحیه مقدسه،[5] و ... که از لحاظ حجمی درصد بالایی از این کتاب را تشکیل می‌دهند، از منابع معتبر و قابل استنادی گردآوری شده‌اند.

البته، ممکن است برخی دعاها در سرفصل‌‌های مختلف به مناسبت، تکرار شده باشند و یا برخی از آنها نیز به منبع معتبری مستند نشده باشند، که در این زمینه نیز باید گفت؛ دعایی که از لحاظ مضمون مشکلی نداشته باشد، حتی اگر سندی نیز برای آن وجود نداشته باشد، می‌توان با استفاده از آن به خدا نزدیک شد و اگر سند آن ضعیف باشد، می‌توان طبق حدیث «من بلغ» از ثواب آن نیز بهره‌‌مند شد.[6]

[1]. «زندگی‌نامه ابو حمزه ثمالی»، 58643؛ «موارد گریه در دعای ابوحمزه ثمالی»، 42359؛ «ابو حمزه ثمالی، سومالی، ثمالة»، 25992؛ «معنای قریب المسافة در دعای ابو حمزه ثمالی»، 60549.

[2]. «اعتبار و سند دعای کمیل»، 12626؛ «نام‌گذاری دعای کمیل به دعای خضر»، 40531.

[3]. «فضیلت ماه شعبان و برخی از اعمال آن»، 112575.

[4]. «بررسی سند و متن زیارت عاشورا»، 8950.

[5]. «زیارت ناحیه مقدسه»، 4152.

[6]. «ضعف سندی روایات مربوط به ثواب سوره‌های قرآن»، 66655؛ «محدوده استناد به قاعده تسامح در ادله سنن»، 49348؛ «نماز ذی حجه، حدیث من بلغ»، 29539.