یکی از افرادی که نامش در میان شهدای کربلا و یاران امام حسین(ع)جاودانه ماند، و مُهر شهادت وی در درگاه الهی ثبت شد، واضح رومی؛ غلام جنادة بن حارث سلمانی از قبیله‌ی مراد بود.[1]

برخی از منابع متأخر وی را همان غلام ترک امام حسین(ع)[2] و یا حر بن یزید ریاحی[3] معرفی نموده‌‌اند[4] که قاری قرآن بود و با زبان عربی آشنایی داشت.[5]

بر فرض قبول این گزارش، وی بعد از سیف بن حرث بن سریع، و مالک بن عبداللّه بن سریع‏ و قبل از عمر بن خالد صیداوی[6] و یا مالک بن دودان[7] به میدان رفت و این اشعار حماسی را می‌خواند:

«الْبَحْرُ مِنْ‏ طَعْنِی‏ وَ ضَرْبِی‏ یصْطَلِی   وَ الْجَوُّ مِنْ نَبْلِی وَ سَهْمِی یمْتَلِی‏

إِذَا حُسَامِی عَنْ یمِینِی ینْجَلِی       ینْشَقُّ قَلْبُ الْحَاسِدِ الْمُبَجَّل»؛[8]

دریا از ضربت نیزه و شمشیر من داغ می‌شود و هوا از پرتاب نیزه و تیرم پر می‌‌گردد. هنگامی که این شمشیر در دست راست من برق می‌‌زند، قلب حسودان و پهلوانان شکافته خواهد شد.

سپس گروهی از دشمن را به قتل رساند، اما آنان او را محاصره کرده و نقش بر زمینش کردند.

در این هنگام، امام حسین(ع) خود را به بالین او رساند و اشک ریخت و صورت خود را به صورتش نهاد. واضح چشمان خود را باز نمود و با دیدن امامش تبسمی بر لبش نقش بست و در همان حال به سمت معبود خود شتافت و به شهادت رسید.[9] 

[1]. رسان، فضیل بن زبیر، تسمیة من قتل مع الحسین ع‏، ص 154، قم، آل البیت‏، چاپ دوم‏، 1406ق؛ محلی، حمید بن احمد، الحدائق الوردیة فی مناقب الأئمة الزیدیة، مصحح، محطوری، مرتضی بن زید، ج 1، ص 211، صنعا، مکتبة بدر، چاپ اول، 1423ق.

[2]. خوارزمی‏، موفق بن احمد، مقتل الحسین(ع)، ج 2، ص 28، انوار الهدی‏، قم، چاپ دوم، 1423ق.

[3]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب ع، ج 4، ص 104، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، 1379ق.

[4]. سماوی، شیخ محمد بن طاهر، ابصار العین فی أنصار الحسین(ع)‏، ص 226، قم، دانشگاه شهید محلاتی‏، چاپ اول، 1419ق.

[5]. مقتل الحسین(ع)، ج 2، ص 28.

[6]. همان، ج ‏2، ص 27 – 28.

[7].مناقب آل أبی طالب ع، ج 4، ص 104.

[8]. همان.

[9]. مقتل الحسین(ع)، ج 2، ص 28.