بر اساس پاره‌ای از گزارش‌ها از افرادی که توانست در راه مکتب امام حسین(ع) گام برداشته و قبل از نبرد عاشورا به فیض شهادت برسد و بدین ترتیب نام خود را در میان شهدای کربلا ثبت نماید، عبدالاعلی بن یزید کلبی،[1] علیمی[2] است.

وی تصمیم داشت به مسلم بن عقیل بپیوندد؛ اما توسط کثیر بن شهاب حارثی در محل بنی‌فتیان(مکانى در کوفه‏) دستگیر شد. وقتى عبیدالله بن زیاد، مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را به شهادت رساند، عبدالاعلى را فرا خوانده و از او خواست تا هدف خود را بیان کند. عبدالاعلی گفت: من بیرون آمده بودم تا ببینم مردم چه می‌کنند، اما کثیر مرا دستگیر کرد! ابن زیاد از وی خواست تا سوگندهای غلاظ و شدادی یاد کند که هدفش تنها همین بود که می‌گوید! ولی عبدالاعلی از سوگند خوردن خودداری ورزید، و عبیدالله نیز دستور داد تا او را به منطقه جبانة السبیع برده و همان‌جا گردنش را بزنند و این‌گونه بود که او به شهادت رسید.[3]

با این وجود در زیارت‌نامه‌های مرتبط با شهدا نامی از وی ذکر نشده است.

بر اساس گزارش منابع متأخر، عبدالاعلی از شیعیان کوفه بود. وی قاری قرآن و جنگ‌جویى شجاع بود که همراه حبیب بن مظاهر از اهالی کوفه به نفع امام حسین(ع) بیعت می‌گرفت.[4]

اگرچه طبیعی است که این شهید از ویژگی‌‌های یادشده برخوردار باشد، اما قسمت اخیر این گزارش، نیاز به بررسی بیشتری دارد.

[1]. ابو مخنف کوفی، لوط بن یحیی، وقعة الطف، محقق، مصحح، یوسفی غروی، محمد هادی‏، ص 133، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ سوم، 1417ق؛ طبری، أبوجعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 5، ص 379، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.

[2]. سماوی، شیخ محمد بن طاهر، ابصار العین فی أنصار الحسین(ع)‏، ص 182، قم، دانشگاه شهید محلاتی‏، چاپ اول، 1419ق.

[3]. وقعة الطف، ص 133؛ تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ص 379.

[4]. الحسینی الحائری الشیرازی‏، السید عبد المجید، ذخیرة الدارین فیما یتعلق بمصائب الحسین)ع( و اصحابه‏، ص 497، قم، زمزم هدایت‏، بی‌تا.