در مورد این‌که خدا محور عالم است و یا انسان، دو نگاه وجود دارد که به نظر می‌رسد بین این دو نگاه را می‌توان جمع نمود. به این معنا که بی‌گمان عالم بر محور خداوند است؛ یعنی هم در مقام تکوین و واقعیت که وجود جهان وابسته به وجود خداوند است؛ و هم از جهت تشریع و قانون‌گذاری، یعنی زندگی فردی و اجتماعی را باید بر اساس اراده و خواست تشریعی خداوند تطبیق کرد؛[1] اما از آن‌سو خداوند در عالم تکوین و واقعیت، به انسان، جان و روحی مصفا و لطیف هدیه نموده است[2] که اگر در گردونه‌ی زندگی مادی دچار آلودگی نگردد؛ چیزی نمی‌خواهد جز آنچه که محبوب و مطلوب خدا باشد. از آن‌جا که انسان بزرگ‌ترین مظهر و تجلی خداوند است، در این صورت خدامحوری و انسان‌محوری با هم متحد می‌شوند و وحدت پیدا می‌کنند.

[1]. ر. ک: «تاثیر خدا در زندگی انسان ها »، 8700؛ «چگونگی تأثیر خدا در زندگی انسان»، 11473.

[2]. ر. ک: «حقیقت نفس»، 25150؛ «شناخت نفس و شناخت خدا »، 33973؛ «ویژگی‌های نفس انسان»، 67748.