حجاب و پوشش زنان یکی از دستورات تردیدناپذیر اسلام است که در دیگر ادیان الهی نیز چنین دستوری وجود داشته است. پوشش زن به حدی اهمیت دارد که در قرآن مجید و بسیاری از روایات، مطرح و محدوده‌ی آن بیان شده است. طبیعی است که عمل نکردن به هر دستوری از دستورات اسلام، سبب بروز برخی مشکلات در دنیا و عذاب در آخرت خواهد شد.

در همین راستا رسول خدا(ص) در بیان آنچه در شب معراج دید، به امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) فرمود: زنانی را دیدم که به موهای خود آویزان هستند. آن زنی که با موی سرش در آتش آویزان بود، موی سرش را از نامحرمان نمی‏پوشاند».[1]

با این وجود در هیچ آیه و روایت معتبری تصریح نشده است که زنان تنها با بیرون گذاشتن یکی دو تار مویشان وارد جهنم خواهند شد، و روایاتی که عذاب شدن زن را بی‌حجابی اعلام می‌کنند، در مورد بیرون گذاشتن مو است، نه یکی دو تار مو!

و در عمل هم هیچ خانمی تنها یکی دو تار موی خود را بیرون نمی‌گذارد!

اما باید به این نکته توجه داشت که قرآن می‌فرماید انسان در قیامت نتیجه‌ی کوچک‌ترین اعمال خود را خواهد دید:

«وَ مَنْ یعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یرَهُ»؛[2] و هر کسی به اندازه‌ی ذرّه‌‏ای بدی کند، آن‌را خواهد دید.

از این‌رو آرزو می‌کند که بین او و کارهای بدش فاصله باشد:

«یوْمَ تَجِدُ کلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَینَها وَ بَینَهُ أَمَداً بَعیداً وَ یحَذِّرُکمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِباد»؛[3]

روزی که هر کسی آنچه کار نیک به جای آورده را در برابرش می‌یابد و در واکنش به بدی‌هایی که مرتکب شده بود، آرزو می‌کند کاش میان او و آن [کارهای بد] فاصله‌‏ای دور بود. و خداوند، شما را از [کیفر] خود می‌‏ترساند، و [در عین حال‏] خدا به بندگان [خود] مهربان است.

این قانون الهی که «هر فردی کوچک‌ترین عمل خود را در آخرت مشاهده خواهد کرد»، قانونی عام است که شامل گفتن یک دروغ کوچک، خوردن یک قطره شراب، استفاده مرد از یک قطعه‌ی بسیار کوچک طلا، دزدی مبلغی بسیار اندک، اندک آزاری به والدین، کم‌‌فروشی به اندازه چند گرم، قماربازی اگرچه با برنده شدن تنها یک شکلات! و مواردی از این دست شده و انحصاری به بیرون گذاشتن یکی دو تار مو ندارد!

پس نباید فریب جوسازی‌های موجود در ارتباط با حجاب را خورد، و نباید هیچ گناهی را کوچک شمرد؛ زیرا به فرموده‌ی امام علی(ع) «بزرگ‌ترین گناه، گناهی است که انجام دهنده‌اش آن‌را کوچک می‌شمارد».[4]

با این وجود ما معتقد نیستیم بانویی که در مقابل دین حق گردن نهاده و رابطه‌ی خوبی با خدا داشته و وزنه اعمال نیکش بیشتر از اعمال بدش می‌باشد، به طور قطع برای همان یکی دو تار مو وارد دوزخ خواهد شد؛ زیرا انسان‌های غیر معصوم همواره گناهانی را در پروندۀ اعمالشان دارند که اگر انجام گناه در مقام سرکشی و طغیان در برابر دستورات خدا نبوده و به صورت یک رویه در زندگی افراد در نیامده باشد، بلکه همراه با دلهره، توبه، عذرخواهی و پشیمانی همراه باشد، امید بسیار است که خدا از این کاستی‌ها صرف نظر کرده و وی را هم‌نشین صالحان گرداند؛ اما در غیر این صورت و با فرض تکرار و اصرار بر گناه و نیز کوچک‌شمردن آن، نمی‌توان فردی را تنها به دلیل اندک کردارهای نیکی که در پرونده دارد، مستحق بخشش دانست.

[1]. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق، مصحح، لاجوردی، مهدی، ج 2، ص 10 – 11، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق.

[2]. زلزله، 8.

[3]. آل‌ عمران، 30.

[4]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 535، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.