در پاسخ باید گفت: این روایت در کتاب بحار الانوار وجود دارد.[1] در آن جا نیز از کتاب مصباح کفعمی نقل شده است.[2]

اما در بررسی آن می توان اظهار داشت که این حدیث در دیگر منابع روایی که از اعتبار مناسبی برخوردار باشند، مشاهده نشده و در همین کتاب نیز به صورت کاملاً مرسل و بدون هیچ گونه سند از امام علی (ع) نقل شده است. براین اساس، گرچه نمی توان آن را به صورت کامل رد نمود، اما با توجه به مبانی روایت شناسی شیعه، از ارزش استنادی چندانی برخوردار نیست.

متن این روایت، چنین است: "عَنْ عَلِیٍّ ع مَنْ أَخَذَ مِنَ الزَّعْفَرَانِ الْخَالِصِ جُزْءاً وَ مِنَ السُّعْدِ جُزْءاً وَ یُضَافُ إِلَیْهِمَا عَسَلًا وَ یُشْرَبُ مِنْهُ مِثْقَالَیْنِ فِی کُلِّ یَوْمٍ فَإِنَّهُ یُتَخَوَّفُ عَلَیْهِ مِنْ شِدَّةِ الْحِفْظِ أَنْ یَکُونَ سَاحِرا"؛ اگر شخصی محلولی تولید کند که نیم آن از زعفران خالص و نیم دیگر نیز از سعد باشد و مقداری عسل نیز به این محلول اضافه کند و روزی دو مثقال از آن بنوشد، این نگرانی وجود خواهد داشت که به دلیل تقویت حافظه، این باور به وجود آید که او ساحر است.

در این روایت، کلمه "سعد" به صورت مطلق بیان شده، اما در متن دیگری از همان کتاب مصباح کفعمی که ظاهراً روایت نبوده و تنها به عنوان تجربه بیان شده، از محلولی نام برده شده که کلمه "سعد کوفی" در آن وجود داشته و از موادی چون "کشمش"، "رازیانه"، "زنجبیل" و ... نیز در آن نام برده شده است.[3]

به هر حال، چون این روایت از حیث سند، به گونه ای نیست که بتوان آن را کاملاً رد یا اثبات کرد، نمی توان با قطعیت، وجود چنین خاصیتی در این محلول را به امام علی (ع) نسبت داد. البته کارشناسان طب سنتی می توانند در ارتباط تأثیر پذیری حافظه از این محلول، اظهار نظر کنند.