در موضوع اسم جامع الله، یکی از موضوعات، چگونگی پیدایش تفصیلات و اسمای جزئی است. در این زمینه اهل معرفت بر این باورند که هر کدام از اسمای جزئی ترکیب خاصی دارند که در بردارنده سهم های خاص و متفاوتی از اسمای مختلف می باشند. برای نمونه چه بسا در یک اسم جزئی سهم اسم «مرید» بیش از سهم اسم «علیم» در تشکیل آن باشد. این واقعیت، یعنی ترکیب اسما با نسبت های مختلف برای تشکیل یک اسم جزئی، «نکاح اسمائی» خوانده می شود.

بنابر این، نکاح همان اجتماع حاصل شده برای اسما به حسب توجه ذاتی الهی برای ابراز کون، یعنی ظهور تعینات خاص است.^[1]  

[1]. ر. ک: یزدان پناه، سید یدالله، مبانی و اصول عرفان نظری، نگارش، انزلی، سید عطاء، ص 460، قم، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، 1388.