کفعمی در کتاب المصباح به نقل از امام علی(ع) آورده است، اگر کسی برخی از نمازهایش را نخوانده باشد و مقدار آن‌را نداند و از این‌که نمازهایش فوت شده است، پشیمان است، شب دوشنبه پنجاه رکعت نماز بخواند و در رکعت دوم هر نماز سلام دهد. در هر رکعت یک سوره حمد و یازده مرتبه سوره توحید بخواند. پس از اتمام نماز صد مرتبه استغفار کند و صد مرتبه تسبیح بگوید و صد مرتبه بر پیامبر(ص) صلوات بفرستد. اگر چنین شخصی این نماز را انجام دهد، خدا به خاطر نمازهایی که از او فوت شده است و او توانایی قضا کردن آنها را ندارد، از او بازخواست نخواهد کرد؛ هرچند به اندازه صد سال نمازش را نخوانده باشد.^[1]

این روایت در بحارالانوار به همراه سند ذکر شده است؛ اما علامه مجلسی توضیحاتی پیرامون آن ارائه داده است:

علاوه بر این‌که سند این روایت ضعیف است، مخالف «روایت‌‌های دیگر»، «نظر بزرگان» و نیز «اجماع» است؛ از این‌رو با فرض پذیرش، باید گفت؛ این روایت درباره نمازهای قضایی است که شخص نسبت به قضا شدن آنها یقین ندارد. بدین معنا که ممکن است نمازهای زیادی از فردی قضا شده باشد که به مقداری از آنها یقین داشته و نسبت به باقیمانده تنها شک و گمان دارد. چنین شخصی باید آن مقدار را که یقین دارد قضا کند و آن مقدار را که شک یا گمان دارد لازم نیست که قضا کند. ممکن است این دستورالعمل برای جبران آن نمازهایی باشد که نسبت به قضا شدن آنها شک دارد، اما آن مقدار از نمازهایی که اطمینان به قضا ‌شدن آنها دارد را باید قضا کند؛ حتی اگر مقدار آنها زیاد باشد و نمی‌توان با تکیه بر چنین روایتی، از قضا کردن نمازها امتناع ورزید.^[2]

احتمال دیگری هم وجود دارد که اگر به دستور العمل این روایت عمل شود، فردی که تصمیم قطعی به قضای نمازهایش گرفته و عملا نیز خواندن نمازهای قضا را آغاز کرده باشد، اما به دلایل قابل قبولی نتوانسته تمام آنها را تا زمان مرگش انجام دهد، خداوند او را خواهد بخشید.

[1]. کفعمی، ابراهیم بن علی عاملی، المصباح، ص 413، قم، دار الرضی، چاپ دوم، 1405ق.

[2]. مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج 88، ص 384، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.